سپس خداوند قم و اهل آن را قائم مقام حجت خدا قرار می دهد که اگر چنین نشود زمین اهل خودش را فرو می برد و حجتی باقی نمی ماند. آن گاه علم (علوم اسلامی) از قم به تمام دنیا می رسد و مشرق و مغرب عالم را فرا می گیرد و حجت خدا بر خلق تمام می گردد زیرا در تمام روی کره زمین کسی باقی نمی ماند که دین و علم به او ابلاغ نشده باشد. آن گاه امام زمان (عج)  ظاهر می شود.»(2)  

پاره های آهن
هم چنین امام موسی کاظم(ع) درباره شهر قم فرمودند:
«مردی از اهل قم، مردم را به سوی حق فرا می‌خواند. گروهی مانند پاره‌های آهن، همراه او جمع می‌شوند که بادهای تند، آنان را منحرف نمی‌کند. از نبرد، خسته نمی‌شوند و نمی‌ترسند و بر خداوند توکل می‌کنند و عاقبت برای اهل تقوا است.»(3)

طالقان
 در روایات درباره ی شهر طالقان از گنج ها و خزینه هایی یاد شده است که منظور از آنها، مردمان آن شهر هستند. آنها، افرادی با ایمان و زاهدند و خواهان خون سید الشهداء هستند.(4)

روايت مشهوری از حضرت اميرالمؤمنین (ع) در توصيف اهل طالقان وجود دارد که ایشان فرمودند: «خوشا به حال طالقان! كه براي خدا در آن گنج‌هايي است، ولي نه از طلا و نقره، بلكه مرداني است كه خدا را به حقّ شناخته‌اند، آنها ياوران حضرت مهدي(ع) در آخرالزّمان هستند.»(5)

همچنين، آيت‌الله مولي نظر علي طالقاني در کتابش «كاشف الأسرار»  احاديثي را از امام صادق(ع) در مورد طالقان نقل كرده، از جمله حديث مفصلی كه «جوان حسني از ديلم خروج مي‌كند و گنج‌هاي طالقان او را مدد مي‌كنند».
 
و در حديث دیگری از حضرت صادق(ع) مي‌فرمايد: «گويا جوانان اهل طالقان را  به منزلة خزينه‌ها مي‌بينم كه حربه‌ها به دست گرفته و به اسب‌هاي سفيد سوار شده و از بسياري شوق به سوي جنگ و جهاد مانند گرگان صدا مي‌كنند. سردارشان مردي باشد از قبيله تيمي يا تميمي، كه او را شعيب بن صالح گويند، پس امام حسين(ع) در ميانشان روي مي‌آورد، در حالتي كه روي مباركش مانند دايرة قمر مي‌باشد و پي قتل ظالمان مي‌افتد».

ایرانیان در آخرالزمان
در وقت یاد کردن از این خطه، روایات گاه اشاره به طالقان دارند و گاه قم که در بالا به آن اشاره کردیم اما گاهی این مردمان اهالی  فارس یا اهالی مشرق معرفی شده اند.
بهره ایرانیان از ولایتمداری و پایمردیشان در طریق امامت و ولایت، آنان را به مرتبه ای می رساند که پیامبر درباره شان چنین می فرماید: «در بین مردم، مردم فارس بیشترین سهم را از اسلام دارند»(6) و در جایی دیگر می فرمایند: «ایرانیان خویشاوندان ما اهل بیتند.»(7)

امام صادق نیز فرمودند: «مردم خراسان، بزرگان ما، مردم قم، یاران ما و مردم کوفه، حامیان استوار ما هستند.»(8)

در روایت  بلندی که عبدالله بن مسعود از قول پیامبر نقل کرده، ارتباط میان قیام زمینه سازان و پیوستن آن قیام با نهضت مقدس حضرت مهدی  آشکار می شود:
«به زودی بعد از من، اهل بیتم در شهرها پراکنده و آواره می شوند.»

این پراکندگی در زمان حضرت علی بن موسی الرضا و مهاجرت امامزادگان به ایران به نقطه اوج خود رسید. سپس به پیروزی نهضت مشرق زمینیان و پیوند خوردنشان به پیشوایی اهل بیت، یعنی حضرت مهدی(ع) اشاره می کنند و می فرمایند: «آنها درفش های هدایتند و آن را به دست مردی از اهل بیت من می سپارند که نام او هم نام من و نام پدرش نام پدر من است. او حاکم زمین گردد و آن را پر از عدل و داد می کند آنگونه که از جور و ستم پر شده است.»(9)

پی نوشت:
1.     بحارالانوار،ج60، ص216
2.     صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر فی الامام الثانی عشر(ع)، ص433
3.     عصر ظهور، ص214
4.     بحارالانوار، ج53، ص307
5.     بحارالانوار، ج15، ص87
6.     کنز الاعمال، ج2، ص303
7.     همان
8.     بحار الانوار، ج57، صص214-217